بالاخره ول کرد ، خسته م کرد با اینهمه اعداد و ارقام ، این دیگه چه سرنوشت نحسی بود ، پس چی می گن وقتی پا تو به دنیای آدما بذاری چه چیزایی که نمیبینی ،چه جاهایی که نمیری ،

حالم حالِ کسی بود که دارن تو دِلش رخت می شورن ،پُراز دلهره و اضطراب ،نیگاه کردم به عقربه های همیشه در حال دویدن ِ ساعت و به آقای اقتداری گفتم : جایی وعده کردم ، بعد راجع بش مفصل

من آخرین حبه قندِ این قندونِ بی رحمَم ، لعنت به چایی ، لعنت به استکان ، لعنت به قوری . درود بر دست های نجات دهنده ی ایستاده بر قندون. قندون بلند بلند خندید که آخه حبه قند ِکله