نیلوفر آخرین دختر از خاندان آریا نژاد بود . دوستی ما حدود بیست سال پیش طی یک حادثه ی تاریخی در ۲۳ فروردین۱۳۷۴ شکل گرفت دقیقا روزی که من و نیلوفر در اتاق عمل بیمارستان سنایی در یک لحظه از
کاج مخروطی
: پس چرا نمیایی ؟ این صدای زنگ گرفته ی چونان بیگُم با چشمای بیروح ، دستای استخونی و موهایی که به رنگ ِ نارنجی روشن می کشید بود ، عجیب ترین پیرزن محله ی ما ، سَرمو تکون دادم
اُستاد تَقَیُد
:اگر همواره مانند گذشته بیندیشید ، همیشه همان چیزهایی را به دست می آورید که تا بحال کسب کرده اید. بعدپاکت سیگارش رو روی میز انداخت و سیگارخاموش رو نشوند روی لبش و با ولع ، تار قدیمی رو بغل
سقوط
تموم تصورات من از معتاد آدمی به غایت لاغر ، فرتوت و لاجونی بود اما اینبار با دَکلی رو برو بودم که به استناد شواهد و قراین موجود قطع به یقین معتاد نامیده میشد، معتاد ِ مدرن . در زندگی
مثلث اهلیت
بُز سلحشورانه از همکاری حرف میزد از مهربون بودن آدما ، ازجای گرم ، غذای خوب ، سرپناه ،دستاشو به علامت اتحاد گره زد به هم و بعد رو کرد به خونواده ی آقای خرو س وگفت : مگه غیر